I need vacations. You need vacations. We all need vacations?

Ήρθε λοιπόν και πάλι φέτος το αποκορύφωμα της χρονιάς του καθενός μας.
Πέρασε ένας ολόκληρος χρόνος κακουχιών, αναποδιών, προβλημάτων, καταπιεστικής δουλειάς, ερωτικών –και ενίοτε σεξουαλικών- προβλημάτων, μιζέριας και δυστυχίας.
Αλλά! Οι καλοκαιρινές διακοπές είναι εδώ για όλους μας!
Τέρμα λοιπόν η καταπίεση και οι δυσκολίες, ήρθαν οι διακοπές για να μας λυτρώσουν.

Θα φτιάξουμε τις βαλιτσούλες μας, αφού θα έχουμε τσακωθεί με το έτερον ήμισυ για την πραγματική χωρητικότητα της βαλίτσας, θα πάρουμε το αυτοκινητάκι μας και, αγχωμένοι και ιδρωμένοι από την ατελείωτη κίνηση προς το λιμάνι, θα μπούμε στο καραβάκι μας. Σκεπτόμενοι τον αδρά πληρωμένο ναύλο και διαμονή, θα πιούμε πέντε-έξι καφεδάκια, θα φάμε όσα δεν θα τρώγαμε ποτέ σε ένα απόγευμα –αλλά βλέπεις το ταξίδι ανοίγει την όρεξη στους Έλληνες- κι έτσι σιγά-σιγά πιάσουμε λιμάνι στο μαγικό νησάκι.

Θα περάσουν, μοναδικά για τον καθένα, μία με δύο βδομάδες, με ή χωρίς εναλλαγή στον προορισμό μας, και θα γυρίσουμε και πάλι στην πόλη μας.
Απαλλαγμένοι από τα προβλήματα. (;) Πιο αδύνατοι και πιο όμορφοι. (;) Σε μια καλύτερη και πιο κερδοφόρα δουλειά. (;) Έχοντας «επισκευάσει» τη σχέση με την αγάπη μας. (;) Έχοντας ανακαλύψει μέσα μας –στις ατελείωτες ώρες μαυρίσματος στην αμμουδιά- έναν καλύτερο εαυτό. (;)
Ή μάλλον καλύτερα και σπουδαιότερα, θα γυρίσουμε και πάλι στην πόλη μας, έχοντας βρει το νόημα της ζωής και των πραγμάτων (42), της ευτυχίας και όλων όσων καθένας από μας πασχίζει καθημερινά να ανακαλύψει και αυτή η ρουφιάνα η ρουτίνα δεν τον αφήνει. (;)

Do we really need vacations?

Ή μήπως –οι περισσότεροι από μας- χρειάζεται να κάνουμε μια αναθεώρηση των πραγμάτων; Ένα πραγματικό reboot ή και format για τις πιο δύσκολες περιπτώσεις;
Πως από καμμένοι ή καημένοι θα γίνουμε άνθρωποι με ενέργεια και λαχτάρα για τη ζωή; Μήπως –οι περισσότεροι από μας, για να αποφύγω και τις παρεξηγήσεις- χρειάζεται να βρούμε πως πραγματικά θέλουμε τη ζωή μας, τι δουλειά θέλουμε αληθινά να κάνουμε –και όχι αυτό που ανίδεα διαλέξαμε στα 18 μας, τι μας κάνει ευτυχισμένους και τελικά να τα κάνουμε όλα πραγματικότητα;

Νομίζω πως τότε, οι διακοπές θα είναι ξεκούραστες, διαφορετικές και θα έχουν μεγαλύτερο νόημα. Τότε, οι διακοπές όλων μας, θα είναι ένα διάλειμμα από την υπέροχη ρουτίνα μας, μια ανάπαυλα από τη ζωή που επιλέξαμε και θα είμαστε όλοι στην ευχάριστη θέση να λέμε:
I “need” to return. You “need” to return. We all “need” to return.

Ας περάσουμε λοιπόν υπέροχα και ας γυρίσουμε, όλοι, καλύτεροι άνθρωποι.

Τα λάθη, τα φαντάσματα και μια αφιέρωση

Πάντα υπάρχει κάτι να πεις.
Πάντα υπάρχει κάτι για να λες.
Το γεγονός του χειμάρρου των σκέψεων είναι η μέγιστη προδοσία.
Πάντα υπάρχει κάτι να πεις.
Πάντα υπάρχει κάτι για να λες.
Η ανθρώπινη ύπαρξη - ολόκληρη - βασίζεται στον χείμαρρο ετούτο.
Οι σκέψεις ζουν
όπως ασταμάτητα ανθίζουν οι γλάστρες στο μπαλκόνι,
όπως ασταμάτητα περνούν οι περαστικοί,
όπως ασταμάτητα περνούν οι μέρες.
Ανελέητα ζουν.

Έχω μέρες να βγω στο μπαλκόνι.
Έχω μέρες να ποτίσω τις γλάστρες μου.
Ούτε είδα κατά που πάνε οι περαστικοί
και το ημερολόγιό μου -αλήθεια- δεν θυμάμαι που το συμμάζεψα.
Ανελέητα ζω τούτη την απουσία μου.

Πόσο ιδανικά μοιάζουν όλα στην απουσία.
Δροσερά και πολύχρωμα.
Φυσάει κι εκείνο -το γνωστό- ανοιξιάτικο αεράκι του απογεύματος.
Ιδανικά και άπιαστα.
Πως να τολμήσω να βγω στο μπαλκόνι.
Είναι όλα τόσο μεγάλα και σπουδαία.
Πως να τολμήσω να βγω στο μπαλκόνι.

Αχ αυτή η απουσία.
Μ' έχει θυμώσει.
Μ' έκανε να νιώθω ανίκανη
κι έχω θυμώσει.
Την άφησα να με κάνει να νιώθω ανίκανη.

Το πιο μικρό πράγμα που έμεινε, τελικά, απραγματοποίητο
είναι σπουδαιότερο από το μεγαλύτερο λάθος που έκανα ποτέ.
Τα φαντάσματα όσων δεν γίνονται.
Άσχημο παιχνίδι για να μπλέξεις.
Καλύτερα τα λάθη.
Καλύτερα τα λάθη.

Η απουσία τελικά θα ανθίσει
και θα περνούν οι περαστικοί
και μέρα με τη μέρα θα θαυμάζουν,
την ανάπτυξη μιας ύπαρξης
που αγαπά τα λάθη.

Έρχεται η άνοιξη και ίσως την πατήσουμε

[Πρώτη ιστορία του παιχνιδιού «Πες μου μια ιστορία, δίχως τέλος»]



Κάποτε μέναμε πάλι σε μονοκατοικία.
Στον διπλανό κήπο άνθιζε, κάθε άνοιξη, μια κορομηλιά.
Κρεμιόμουνα στα κάγκελα, ίσα για να μ’ αγγίξουν.
Λευκά ανθάκια της αγνότητας
με ‘κείνο τ’ άρωμα, που μ’ άλλαζε την υπόσταση.
Ήταν ο τρίτος μου έρωτας και –κάθε άνοιξη- με αγρίευε.

Πιο πέρα πετούσαν τα αεροπλάνα, στον ουρανό του σούρουπου.
Μικρές λευκές γραμμές, σε νοητή ανηφόρα.
Κάθε άνοιξη, έμοιαζαν να απογειώνονται, την ίδια ακριβώς ώρα.
Κι ήταν σαν να σήκωναν ένα τολμηρό, γεμάτο φόρα αεράκι.
Ήταν ο δεύτερός μου έρωτας και -κάθε άνοιξη- ένιωθα στάσιμη.

Την άνοιξη βγαίναν γύρα και τα ‘ρσενικά.
Ο πρώτος έρωτας. Tελειωτικός και ατελείωτος.
Πάντοτε υπήρχε κι ένας. Έφτανε δεν έφτανε, τελικά.
Μαλλιά ατίθασα, μυρωδιά κυκλωτική, ανάσα αγριευτική.
Το απόλυτο είδος.
Μπορούσα απλά να τους εισπνεύσω και να εξαφανιστούν.
Ο πρώτος έρωτας. Tελειωτικός και ατελείωτος.

Έρχεται η άνοιξη.
Δεν θα φοβηθώ, είναι σίγουρο.
Θα είμαι έτοιμη.
Τόσες άνοιξες περάσαν
και ξέρω πια.
Θα ανθίζουν οι κορομηλιές, θα πετούν τα αεροπλάνα, θα γυρνούν τα ‘ρσενικά.
Και εγώ -κάθε φορά- αγριεμένη και στάσιμη
θα ξέρω πως δεν φτάνει.

Γιατί κάθε μια άνοιξη που έρχεται
το ίδιο πράγμα λέει,
ο έρωτας πάντα βρίσκεται
σ’ ό,τι δεν μας ανήκει.


----------------------
Σκοπός και οδηγίες του παιχνιδιού

"Πες μου μια ιστορία, δίχως τέλος" - Σκοπός και οδηγίες παιχνιδιού

Εδώ και λίγο καιρό, μαζί με κάποιους μπλογκόφιλους, σκεφτήκαμε να ξεκινήσουμε ένα παιχνίδι που θα είναι δημιουργικό, που θα μας δώσει την ευκαιρία να γνωρίσουμε νέα blogs και βέβαια θα μας προκαλέσει να τρέξουμε έναν γύρο στον αγώνα «Πες μου μια ιστορία, δίχως τέλος», παίρνοντας τη σκυτάλη –και στην ουσία, την έμπνευση- από κάποιον άλλον blogger.

Σκοπός του παιχνιδιού είναι να γράψει ο καθένας μας μια «ιστορία», για όποιο θέμα βρίσκει ενδιαφέρον, χωρίς να υπάρχει κάτι να τον περιορίζει, στο θέμα ή στο ύφος γραφής. Μια ιστορία για ό,τι τον εμπνέει ή τον συγκινεί, με την προϋπόθεση να ξεκινήσει το post του με την τελευταία πρόταση του προηγούμενου παίκτη. Με αυτόν τρόπο, θα καταφέρουμε να δημιουργήσουμε μια σειρά από μοναδικές «ιστορίες» όπου θα συνδέεται η μία με την άλλη με μία πρόταση.

Έτσι, λοιπόν, όποιος αναγνώστης βρει ενδιαφέρον είτε σε ολόκληρο το post είτε στην τελευταία πρόταση/σκυτάλη ενός παίκτη, μπορεί να την πάρει και με αυτή να ξεκινήσει στο δικό του blog την δική του «ιστορία».
Στο χώρο των comments θα πρέπει να δηλώσει αρχικά ότι παραλαμβάνει την σκυτάλη αλλά και σε ποιο blog θα βρούμε τη συνέχεια της «ιστορίας».
Οι «ιστορίες» μπορούν να έχουν οποιοδήποτε θέμα, χωρίς να χρειάζεται η μία να είναι συνέχεια της άλλης, και το μόνο που θα τις συνδέει θα είναι η πρόταση/σκυτάλη.
Επίσης, στο ξεκίνημα του κάθε post, θα πρέπει να αναφέρεται η πρόσταση Συνέχεια του παιχνιδιού «Πες μου μια ιστορία, δίχως τέλος» από το blog Χ (δημιουργώντας link από το post που που πάρθηκε η σκυτάλη), ώστε όποιος ενδιαφέρεται να μπορεί να ανατρέξει στις προηγούμενες ιστορίες.
Ο παίχτης που έχει πάρει τη σκυτάλη -αν στο blog του εγκρίνει τα comments των αναγνωστών πριν τα ανεβάσει- για όσο καιρό την έχει (μέχρι δηλαδή κάποιος άλλος δηλώσει στα comments του ενδιαφέρον) καλό θα ήταν να το απενεργοποιήσει, για να μπορεί άμεσα να δηλωθεί ενδιαφέρον από τον επόμενο ενδιαφερόμενο.
Κλείνοντας, απαραίτητη προϋπόθεση είναι, στο τέλος κάθε post να υπάρχει η πρόταση Σκοπός και οδηγίες του παιχνιδιού, το οποίο θα πρέπει να μετατρέπεται σε link με την παρακάτω διεύθυνση: http://tinyurl.com/dggqkn, προκειμένου κάθε αναγνώστης να έχει τη δυνατότητα να μάθει το σκοπό και τους όρους του παιχνιδιού.

Ελπίζω να διασκεδάσετε και να γνωρίσετε νέους ανθρώπους και νέα blogs. Σας αφήνω, γιατί πρέπει να αρχίσω να τρέχω, μέχρι να δω στον ορίζοντα τον πρώτο που θα πάρει την σκυτάλη μου.

Me, my avatar and I

DimitrAT= Dimitra Themeli
DimitrAT= Dimitr(a) Athens
DimitrAT= Dimitr@

Μικροί, απλοί συνδιασμοί. Τίποτα παραπάνω.
Ουσιαστικά δεν υπάρχει κάτι σύνθετο ή περίπλοκο, ούτε κάποια ιστορία πίσω από το ψευδώνυμό μου, στην πραγματικότητα είναι το όνομά μου.
Ομοίως συμβαίνει και με το avatar μου.
Όταν ξεκίνησα να σκέφτομαι ποια εικόνα θα χρησιμοποιήσω, οι υποψηφιότητες ήταν τόσες πολλές που δεν κατάφερα ποτέ να διαλέξω κάποια από όσες είχα συλλέξει, εικόνες από κόμικς, από εξώφυλλα δίσκων, εικόνες από χίλια δυο σημεία του internet. Ένιωθα πως αργά ή γρήγορα, όποια από όλες αυτές έβαζα, θα την βαριόμουν. Δεν το έψαξα παραπάνω. Φωτογραφίες διακοπών. Καλοκαίρι 2008 στην Αλόννησο. Εγώ και πάλι εγώ, σε μια εικόνα γνώριμη για όσους με ξέρουν και με το κάδρο καθορισμένο από τον φωτογράφο και όχι από το photoshop. Δεν το έψαξα παραπάνω.
Η φωτό αυτή συνοδεύει όλα τα profile μου, όπου το απαιτεί κάποια εγγραφή.
Στη συνέχεια μου άρεσε πολύ αυτή η σκέψη, να μην «κρυφτώ» δηλαδή πίσω από μια εικόνα ή ένα ψευδώνυμο, και που τελικά να μην είμαι κυριολεκτικά εγώ. Δεν ήθελα να υπάρχει κανένα ίχνος μάσκας, απλά ένα μικρό παιχνίδι, στην εικόνα και στις λέξεις, για να κάνουμε και λίγο εντύπωση βρε παιδί. ;-p

Κι όλα αυτά τα γράφω, στα πλαίσια του παιχνιδιού, μίλησε για το avatar σου ή και για το ψευδώνυμό σου και ύστερα δώσε τη σκυτάλη σε 5 άλλα blogs που εσύ θέλεις, το «χρέος» μου το έκανα, για το πρώτο κομμάτι μόνο. Θα ήθελα να μην προχωρήσω στέλνοντας αυτή την «υποχρέωση» σε άλλους 5, γιατί πραγματικά θα νιώσω, σαν αυτά τα ανατριχιαστικά mail που όλοι έχουμε λάβει, τα οποία αν δεν τα προωθήσουμε σε 5 φίλους μας κάτι κακό θα μας συμβεί.

Μου έδωσε την σκυτάλη για αυτό το παιχνίδι ο webwalker, τον ευχαριστώ πολύ, και τώρα, ήρθε η ώρα να ξεκινήσουμε ένα νέο παιχνίδι και είστε όλοι επρόσδεκτοι. Μείνετε συντονισμένοι...

Γιατί είμαι ο γείτονας, «που έφυγε για διακοπές».

Rock me...
...γιατί αρχές του έτους «φεύγω» πάντα,
προγραμματισμένη, σαν πτήση χωρίς καθυστέρηση.
Είναι ίσως που έρχεται και η άνοιξη.
Mοιάζει με το άγχος και την αγωνία που νιώθουμε,
όχι γι’ αυτά που είναι εδώ αλλά γι’ αυτά που θα ‘ρθουν.

Είναι που πεθαίνω για τη φυσαρμόνικα και δεν μπορώ να μην είμαι blue.

Δεν είναι φευγιό, για να ‘μαστε σαφείς.
Είναι που δεν γίνονται οι απαιτούμενες συνδέσεις,
είναι που μοιάζουμε με παρεξήγηση,
και που πεθαίνω βέβαια και για τη φυσαρμόνικα.
Είναι που ο τόπος μοιάζει αλλιώς και που οι άνθρωποι είναι θλιβεροί,
μα και που πεθαίνω βέβαια και για τη φυσαρμόνικα.

Είναι που ένα φιλαράκι λέει να την κάνει και μας λείπει ήδη, θλιμένα,
σαν εκείνη τη φυσαρμόνικα.
Είναι και που ένα άλλο έχει ζόρια δύσκολα,
κι εγώ δεν ξέρω να του παίζω φυσαρμόνικα.

Θα ισιώσουν όλα ρε παίδες, θα δείτε.
Θα γίνουμε πάλι ωραίοι
κι από πίσω θα παίζει...

Ο Μπους, η Κοντολίζα και ένας μικρός Θεός… στην παραλία

Καλοκαίρι. Τοπίο πράσινο, άγριο και δροσερό, που σβήνει σε γαλανά νερά.
Αλόννησος. Παραλία Μεγάλος Μουρτιάς.
Κατεβαίνω τα σκαλοπάτια της παραλιακής ταβέρνας και αυτό το μεσημέρι –όπως τα περισσότερα μεσημέρια της βδομάδας του δεκαπενταύγουστου των τελευταίων χρόνων.
Η παραλία ξεκινάει μετά από το τελευταίο σκαλί.
Περπατάω στα χοντρά και άγαρμπα βότσαλα, της κατά τα άλλα υπέροχης παραλίας. Γύρω, πολύ παράξενο για τέτοια εποχή, υπάρχουν ελάχιστες ομπρέλες ανοιχτές και ο κόσμος είναι αδικαιολόγητα λίγος.
Είμαι δύο βήματα από τη θάλασσα, φυσάει ένα υπέροχο αρμυρό αεράκι. Δίπλα μου, κατεβαίνουν για να κολυμπήσουν μαζί μου, ο Τζωρτζ Μπους, η γυναίκα του και η Κοντολίζα Ράις. Το νερό είναι πολύ κρύο για τα γούστα μου, κοντοστέκομαι. Πολύ δειλά κάνω δυο βήματα, μου φτάνει πάνω από τα γόνατά. Οι άλλοι τρεις είναι ήδη μέσα. Πρέπει να το πάρω απόφαση. Κάνω μια απότομη κίνηση και μπλουμ, μέσα στο νερό. Μένω στα ρηχά και με γρήγορες κινήσεις προσπαθώ να συνηθίσω τη θερμοκρασία. Ο Μπους με την Κοντολίζα κολυμπούν πίσω μου, κουβεντιάζουν, χαζεύοντας ανακουφισμένοι τον γαλαζοπράσινο τοπίο. Εγώ μένω μπρούμυτα, ακόμα στα ρηχά, τόσο που κάποιες στιγμές ακουμπάω στα βότσαλα. Δίπλα μου πλησιάζει η γυναίκα του Μπους. Επιπλέουμε παράλληλα κοιτώντας προς την παραλία. Ρίχνει ένα βλέμμα στην πρώτη ομπρέλα, και με ρωτάει στα αγγλικά: «Αλήθεια, πως αντέχεις να βλέπεις τον κόσμο έτσι όπως έχει καταντήσει; Εσύ, ένας μικρός Θεός;» Παγώνω, νομίζω από ντροπή κυρίως. Κοιτάζω τα καταπράσινα πεύκα της πλαγιάς πάνω από το νερό. «Δεν ξέρω, τι να πω... Ζω, πολλές φορές μέσα από πόνο και θλίψη ζω. Τι να πω.», απαντάω.

Χτυπάει το τηλέφωνο που είναι στο σαλόνι. Ελάχιστα το ακούω.
Νιώθω ακόμα το νερό.
Χτυπάει το κινητό μου. «Εντάξει, ξύπνησα!»

--------

Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω τι να πω γι’ αυτό που μου συνέβη. Και ακόμα καλύτερα δεν ξέρω γιατί μου συνέβη. Δεν μπορεί να παίζει το μυαλό μου, έτσι, μαζί μου. Δεν μπορεί. Εύκολα μπορώ να στεναχωρηθώ, εύκολα μπορώ να προβληματιστώ.
Νομίζω όμως, πως είναι καλύτερα να κρατήσω το ευχάριστο του πρωτότυπου.
Δεν νομίζω πως βλέπεις συχνά τον Μπους και την Κοντολίζα στον ύπνο σου.
Και ως μικρός Θεός, θα φέρω μεθαύριο στον ύπνο μου και τον Ομπάμα.
Να δούμε τι εξυπνάδες έχει να πει και αυτός για τον κόσμο μας.

Μια αλήθεια, το ψέμα και το βραβείο της ανακάλυψης

Μέρες τώρα, ψάχνω, ενοχλημένη, να σε ονοματίσω,
να σου κρεμάσω μια ταυτότητα
για να ξέρω με τι έχω να κάνω.

Leave me alone I can’t stand thinking anymore.

Μέρες τώρα, στήνω τον καθρέφτη στο απέναντί σου,
να μου πεις τι βλέπεις
για να ξέρω με τι έχω να κάνω.

Leave me alone I can’t stand thinking anymore.

Μέρες τώρα, μέσα στην άγρια χαρά μου,
σβήνεις το φως και μου λες
να ψηλαφήσω τα κενά σου.

Leave me alone I can’t stand thinking anymore.

Μέρες τώρα, ενοχλείς συστηματικά
αυτό που έμαθα καλά να κάνω,
το απέναντι από σένα.

Leave me alone I can’t stand thinking anymore.

Leave me alone darling,
δεν βαριέσαι, αφού είπαμε,
θα μείνω κάτω από αυτό το ψέμα και θα το κρατήσω με όλη μου τη δύναμη,
εκεί ψηλά να στέκεται μαζί με τα άλλα ψέματα.
Leave me alone honey,
τα λεφτά σου θα τα ‘βγαζες το ξέρω,
θα άξιζε άγρια, κάθε απόπειρα μαζί σου, άγρια όσο κάθε τι νυχτερινό,
αλλά τι αξία έχει να αφήσω το δικό μου ψέμα?

Νομίζεις πως είμαι ανόητη?
Αυτό το ψέμα ήταν κάποτε μια, κάποια, αλήθεια.
Δεν είμαι ανόητη.
Αυτό το ψέμα αξίζει κάθε απόπειρα μαζί του.
Αυτό το ψέμα είναι άγριο όσο κάθε τι νυχτερινό.
Αυτό το ψέμα θα ήσουν,
αν,
μέρες τώρα
που ψάχνω ενοχλημένη να σε ονοματίσω,
είχα βρει να σου κρεμάσω μια ταυτότητα.

-------------------

Για όλους αυτούς, που κάποια στιγμή μπερδεύτηκαν και έχασαν τον δρόμο.
Για όλους αυτούς, που πάντα επέλεγαν με γνώμονα την αλήθεια.
Γιατί οι επιλογές είναι ζώα εξωτικά
και μοιάζουν ήμερα.
Δεν είναι όμως, όπως φαίνονται.

Κι αν φαίνεται στο βάθος η αλήθεια,
κοίτα καλύτερα,
γιατί μπορεί να λέει ψέματα.

Frogmobile VS myQ, η νέα ελληνική διαφήμιση (ή απλά ξεκαρδιστείτε)

Τον τελευταίο καιρό από τα καλύτερα πράγματα που μπορεί κάποιος να δει στην τηλεόραση, είναι κάποιες νέες διαφημιστικές καμπάνιες διαφόρων εταιρειών, οι οποίες πραγματικά με έκαναν να κλάψω από τα γέλια.
Μέσα σε όλες αυτές, προέκυψε και μια διαφημιστική κόντρα μεταξύ των εταιρειών κινητής τηλεφωνίας frogmobile και myQ. Φαίνεται πως όσο θα μεγαλώνει ο ανταγωνισμός τόσο εμείς θα γελάμε μέχρι δακρύων, αφού η ήδη ευφυέστατη καμπάνια της myQ έβαλε στο τρυπάκι και την frogmobile και έτσι είδαμε αυτές τις μέρες το εκπληκτικό πια «διάλογο» -πολλά κανάλια έπαιζαν την μια πίσω από την άλλη- που νομίζω πως είναι άνευ προηγουμένου.
Πονηρός και έξυπνος βάτραχος της frogmobile, ισχυρίζεται πως η εταιρεία του έχει τις φθηνότερες χρεώσεις και κοροϊδεύει χρήστη άλλης εταιρείας πως έχει «IQ κατσικιού». Στο επόμενο λεπτό, τα χρώματα από κίτρινα γίνονται γαλάζια και βγαίνουν τα πολυαγαπημένα ανθρωπάκια της myQ φωνάζοντας, τύπου χούλιγκαν, «δεν θα γίνεις πρίγκιπας ποτέ, βατραχέ, βατραχέεε, δεν θα γίνεις πρίγκιπας ποτέ, βατραχέ, βατραχέεε….».





Βέβαια, υπάρχει και μια ακόμα εκδοχή στην απάντηση της myQ, όπου τα ανθρωπάκια ντυμένα μοιρολογίστρες απαντούν στην frogmobile με την εξής ατάκα: «αχου αχου αχου αχου κοτσάνες που αμόλησε το στόμα του βατράχου»,





όμως εγώ προτιμώ την πρώτη με διαφορά.
Την απογοήτευση που νιώθω για την διαφήμιση στην Ελλάδα, μετά από τις τόσες αντιγραφές και τις καμπάνιες τις κακόγουστες με την παντελή έλλειψη φαντασίας και ευρηματικότητας, ήρθαν να μου την διασκεδάσουν αυτές και κάποιες ακόμα («το παλιό σου νούμερο να το ξεχάσεις… να καταπίνεις καλώδια, να, να, να, να,να…!» και «συνδέεις τα ψιψιψίνια με και τα κοκοψόψα…» χαχαχαχα) με πολύ μοναδικό τρόπο.
Σίγουρα περιμένω με μεγάλη ανυπομονησία την συνέχεια!

Ο Steve Jobs, μια κουβέντα, η καρδιά και οι αποδείξεις

<---! Αυτή η κουβέντα δεν γίνεται για να αποδείξουμε κάτι. --->

Αφορμή για αυτά που γράφω είναι η απόσυρση του Steve Jobs για το εξάμηνο που λένε πως χρειάζεται, ώστε να περιποιηθεί το πρόβλημα υγείας που τον ταλαιπωρεί. Σε μια αναφορά σε αυτό το θέμα λοιπόν, βρήκα μια κουβέντα του ανθρώπου για τον οποίο γίνεται ο λόγος:"Όταν ήμουν 17 χρονών είχα διαβάσει κάπου πως «όταν ζεις την κάθε ημέρα σου σαν να είναι η τελευταία, τότε σίγουρα κάποια στιγμή αυτή η ημέρα θα έρθει». Μου έκανε εντύπωση και έκτοτε τα τελευταία 33 χρόνια, κάθε πρωί κοιτάζω στο καθρέπτη και διερωτώμαι: «Αν σήμερα ήταν η τελευταία ημέρα της ζωής μου, θα ήθελα να κάνω αυτά που έχω προγραμματίσει;». Κάθε φορά που η απάντηση είναι όχι για πολλές ημέρες στη σειρά, καταλαβαίνω πως πρέπει να αλλάξω κάτι... Η γνώση πως ο θάνατος είναι κοντά ήταν το σημαντικότερο εργαλείο που γνώρισα εγώ ποτέ για να κάνω τις μεγάλες επιλογές στη ζωή μου... Η γνώση πως ο θάνατος είναι κοντά, είναι ο καλύτερος τρόπος που εγώ ξέρω για να αποφύγεις την παγίδα να σκέφτεσαι πως έχεις κάτι να χάσεις. Είσαι ήδη γυμνός. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να μην ακολουθήσεις την καρδιά σου".

«Δεν υπάρχει κανένας λόγος να μην ακολουθήσεις την καρδιά σου».
Είναι πραγματικά μια υπέροχη σκέψη! Δεν μπορώ όμως να μην πω, πως βλέπω τουλάχιστον δύο όψεις σε αυτό το νόμισμα.

Γιατί η καρδιά σου [καρδιά Α], μπορεί να έχει την ατυχία να βρίσκεται σε ένα σώμα που κατοικεί στο Πολεμιστάν, και τα λεπτά που περνάνε είναι δύσκολα και όλα είναι τόσο κρίσιμα και τόσο επικίνδυνα και τα λεπτά που περνάνε είναι δύσκολα και περνάνε και είναι δύσκολα και ΜΠΟΥΜ! Η καρδιά σου μπορεί να βρεθεί στο πεζοδρόμιο.
Γιατί η καρδιά σου [καρδιά Β], μπορεί να έχει -και πάλι- την ατυχία να βρίσκεται σε ένα σώμα που διαθέτει ένα μυαλό το οποίο έχει άλλα σχέδια για σένα, ή μάλλον καθόλου σχέδια. Ένα «μυαλό» που δεν ενδιαφέρεται για τίποτα σπουδαίο, για τίποτα μεγάλο, ένα μυαλό που θα πάει σε ΜΙΑ δουλειά, θα σχολάσει και θα πάει για καφέ και μετά για φαγητό και μετά για ένα ποτάκι, και το μόνο για το οποίο θα προβληματιστεί είναι οι λεπτομέρειες του πως θα γίνουν όλα αυτά. Η καρδιά σου μπορεί να βρεθεί -35 χρόνια μετά- παχύσαρκη και δυστυχισμένη, σχεδόν σταματημένη, μπροστά στην τηλεόραση.
Γιατί η καρδιά σου, μπορεί και πολλά ακόμα…

<---! Όμως αυτή η κουβέντα δεν γίνεται για να αποδείξουμε κάτι. --->

«Δεν υπάρχει κανένας λόγος να μην ακολουθήσεις την καρδιά σου».
Είναι πραγματικά μια υπέροχη σκέψη! Δεν μπορώ όμως να μην πω, πως βλέπω τουλάχιστον ΑΛΛΕΣ δύο όψεις σε αυτό το νόμισμα.

Την καρδιά σου [καρδιά Γ] να την ακολουθήσεις, αλλά για πού; Είσαι άνθρωπος με ενδιαφέροντα, άνθρωπος που θες να μαθαίνεις πολλά, που θες να πράττεις άλλα τόσα. Καθημερινά λοιπόν προσπαθείς, υπάρχει βέβαια και μια δουλειά –όλοι χρειαζόμαστε έναν χορηγό για την διαβίωσή μας-, δουλεύεις πολύ, εξαντλείσαι εξίσου πολύ, όμως είπαμε, είσαι άνθρωπος με ενδιαφέροντα. Γυρνάς λοιπόν από το γραφείο και μένεις ξάγρυπνος όσο περισσότερο γίνεται για να κάνεις όλα τα υπόλοιπα που θα σε γεμίσουν, που θα σε εξελίξουν, που θα σε κάνουν να πας ένα βήμα παραπάνω… που όμως τελικά κανείς δεν μπορεί να σου πει αν: θα τα κάνεις ποτέ και επαγγελματικά, αν θα βγάλεις έστω και λίγα λεφτά από αυτά, αν θα αναγνωριστούν από έναν και μόνο άνθρωπο, αν τελικά -εκτός από τη δική σου ικανοποίηση- έχουν κάποιο άλλο, πιο διαφορετικό σκοπό.
Η καρδιά σου πάει να κατακτήσει, την γνώση, τις εμπειρίες και άλλα όμορφα και όπως λέει και ο κακός ο γείτονας, περιττά.
Την καρδιά σου [καρδιά Δ] να την ακολουθήσεις, αλλά για πού; Είσαι άνθρωπος με ενδιαφέροντα, άνθρωπος που θες να μαθαίνεις πολλά, που θες να πράττεις άλλα τόσα, που σε πληγώνουν και σε λυπούν πολύ όλα τα άδικα και στενάχωρα που συμβαίνουν στον κόσμο. Υπάρχει βέβαια και μια δουλειά –όλοι χρειαζόμαστε έναν χορηγό για την διαβίωσή μας-, δουλεύεις πολύ, εξαντλείσαι εξίσου πολύ. Γυρνάς από το γραφείο και ασχολείσαι με ό,τι κοινωφελές μπορεί κανείς να φανταστεί, μαζεύεις ρούχα και παιχνίδια, οργανώνεσαι μέσα του blog σου, συμμετέχεις σε οργανώσεις, μαζεύεις λεφτά, υιοθέτησες ένα παιδάκι από το Πολεμιστάν, υιοθέτησες και ένα αρκουδάκι από εκείνο το βουνό που πήγες πέρσι τα Χριστούγεννα. Αλλά. Όλο αυτό το κακό, που υπάρχει μπρος στα γυαλιστερά σου μάτια, μετά και απ’ όλα αυτά που έχεις κάνει για τον κόσμο, είναι εξίσου μεγάλο, εξίσου λυπηρό.
Η καρδιά σου είναι η Μητέρα Τερέζα, ο Ερυθρός Σταυρός, οι Γιατροί χωρίς Σύνορα, κι όμως η αδικία στον κόσμο είναι ακόμα μεγάλη.

Θυμίζω:
<---! Αυτή η κουβέντα δεν γίνεται για να αποδείξουμε κάτι. --->

«Η γνώση πως ο θάνατος είναι κοντά, είναι ο καλύτερος τρόπος που εγώ ξέρω, για να αποφύγεις την παγίδα να σκέφτεσαι πως έχεις κάτι να χάσεις.»

Αν είσαι η καρδιά Α, ή ΦΤΥΝΕΙΣ όλο σου το έθνος και την οικογένεια και γίνεσαι το φτωχό παιδί από το Πολεμιστάν, που ήταν φιλόδοξο πολύ και κατάφερε να έρθει στην Ευρώπη, να διαπρέψει και να καταπλήξει τους πάντες -δεν μας νοιάζει τώρα σε τι- ή μένεις εκεί και «ο θάνατος είναι πολύ κοντά». Καρδιά πεζοδρομίου.
Αν είσαι η καρδιά Β, ή ΞΥΠΝΑΣ –μεταφορικά πάντα- μια μέρα και γίνεσαι η καρδιά Γ ή καρδιά Δ και νιώθεις πιο χρήσιμος και άξιος, σε γενικές γραμμές, ή μένεις εκεί και «ο θάνατος είναι πολύ κοντά». Καρδιά σταματημένη, μπροστά στην τηλεόραση.
Τώρα, αν είσαι η καρδιά Γ ή η καρδιά Δ, είσαι -εκτός από πιο τυχερός, και- ένας από μας. Το νόημα της ζωής δύσκολα να το βρεις –δουλεύεις και πολλές ώρες, δεν υπάρχει χρόνος για τέτοια- όμως σίγουρα αυτό που –μέσα από τα καθημερινά σου «ενδιαφέροντα»- κάνεις, είναι να απομακρύνεσαι από το θάνατο. Μην παρεξηγηθώ. Μια «κακιά στιγμή όπως λένε» μπορεί να σε κάνει κι εσένα καρδιά Α. Όμως. Σήμερα λογικά, δεν είναι η τελευταία μέρα της ζωής σου. Σήμερα –όπως πολύ ωραία είπαν διάφοροι- είναι η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής σου. Κράτα λοιπόν τον θάνατο μακριά, με τον δικό σου μοναδικό τρόπο. Δουλεύοντας, διαβάζοντας, μοιράσου με τους ανθρώπους ό,τι σου κάνει κέφι, βγάλε την ενέργειά σου όλη -αύριο που θα ξυπνήσεις θα υπάρχει κι άλλη δίπλα στο μαξιλάρι σου- και σκόρπισέ την όπου νομίζεις, με όποιον τρόπο σε ευχαριστεί.
Μόνο κράτα το θάνατο μακριά σου.

Ο γάμος, ο έρωτας, η μουσική και τα χρόνια που θα μείνουν ροκ

3 χρόνια γάμου, 6 χρόνια, 15, 38...
Χρόνια γάμου, χρόνια που θα σε τρώω και θα με τρως, χρόνια που θα τα καταφέρουμε,
Χρόνια που θα αποτύχουμε, χρόνια που θα σ' αγαπώ και θα σε ζηλεύω,
Χρόνια που θα μ' αγαπάς και θα με υπομένεις.
Χρόνια που θα με κουβαλήσεις, χρόνια που θα σε κουβαλήσω.



Did I disappoint you
Or leave a bad taste in your mouth
You act like you never had love
And you want me to go without
Well it's too late tonight
To drag the past out into the light
We're one but we're not the same
We get to carry each other, carry each other.

Χρόνια που θα είναι όπως τα ονειρευτήκαμε, ή όχι.
Χρόνια που θα ζήσουμε μαζί, σαν να 'μαστε ο ένας για τον άλλον, ή όχι.
Χρόνια που θα μας αρκεί που είμαστε μαζί, ή δεν θα μας αρκεί.
Χρόνια που θα είσαι το όνειρο της ζωής μου, ή όχι.
Χρόνια που θα είμαι η πιο όμορφη γυναίκα -σου-, ή όχι.
Χρόνια, που πάνω στα σεντόνια -κάτι βραδιές- θα γίνεται τούτο το όχι ναι.



Μην πας μια μέρα στη δουλειά σου - μην πας,
δεν ζούμε, να δούμε αν αγαπιόμαστε - μην πας.
Μην πας,
τα ίδια έκανε, θυμάμαι, κι ο μπαμπάς,
μα εμένα τούτη η διαδοχή μ' έχει τρομάξει,
ποιος ξέρει άραγε
μ' αυτό που μ' αγαπάς
πιο άλλο όνειρο ζωής έχεις ξεγράψει;

Ξεκίνησε κάποτε μια ρουλέτα να γυρνάει, έπεσε και μια μπίλια στη στροφή, να γυρνάει.
Έσκασε ένας έρωτας -τυχαίος ήταν, καθόλου προμελετημένος- μπρος στο πρόσωπό μου, σαν γκαζιά έσκασε, σαν ροκιά έσκασε...
κι ύστερα άρχισαν να περνούν τα χρόνια.
3 χρόνια γάμου, 6 χρόνια, 15, 38...



"Κι αυτό το μαύρο των ματιών σου; Πού να το χωρέσω αυτό το μαύρο; Σκοτεινιάζει τη θλίψη μου, αγάπη μου. Σε θέλω, σε θέλω, μ’ ακούς; Σε θέλω.
Είσαι όμορφος αγάπη μου. Πολύ.
Όμορφος.
Σαν τον αγριότερο πόθο μου, όμορφος.
Σαν την πιο τρελή νύχτα που ‘χω ζήσει, όμορφος.
Τα βρεγμένα μαλλιά σου, σαν την Ασκληπιού και την Ιπποκράτους, όταν βρέχει, με χαράζουν, με τρελαίνουν. Και φωτίζουν όλες οι αντανακλάσεις των πόθων σου το μέσα μου. Τί έλεγα;
Όμορφος.
Σαν τον άντρα των ονείρων μου, όμορφος.
Μελαχροινός με τις αντιθέσεις, με τη σκληράδα που διακατέχει μόνο ό,τι είναι άγριο. Τρελά άγριο.
Δ.Θ."

Μην ξεχάσεις μόνο.
Τη ρουλέτα και το ροκ που παίζουν τα μάτια σου...

Καλημερούδια μπλογκόπαιδα και ποστέηδες!

Ναι είναι δικό μου! Ναι εγώ ξύπνησα μαζί του! Ναι είναι ένα απίστευτο πρωινό!

Ναι λοιπόν, μου ξημέρωσε ένα από εκείνα τα πρωινά που νιώθεις τόσο ευτυχισμένος, εκείνα τα πρωινά που σε κάνουν να πιστεύεις πως σήμερα είναι η μέρα η μεγάλη, εκείνα τα πρωινά που λες πως όλα τα καλά είναι πιθανά σήμερα.
Είναι εκείνα τα πρωινά που "πεθαίνουν τα αφεντικά", γινόμαστε όλοι όμορφοι, αγαπιόμαστε και γελάμε, δεν μας νοιάζουν τα λεφτά κι αν έχουμε περιττά κιλά, εκείνα τα πρωινά που αγαπάμε και την πιο βαρετή δουλειά, πάμε για καφέδες -έστω και νοερά-, πετάμε από πάνω μας όλη τη μιζέρια και γινόμαστε παιδιά και έφηβοι, και όλα είναι καινούργια και αισιόδοξα!
Όχι δεν παίρνω ναρκωτικά –εδώ μόλις έκοψα και το τσιγάρο-, απλά ξημέρωσε ένα φανταστικό πρωινό για μένα, ένα από αυτά τα πρωινά που όλα σου κάνουν κέφι και θα το αφιερώσω σε δύο αγαπημένους φίλους μου (τον Μπάμπη και την Άβα) και θα ευχηθώ και σε όλους τους υπόλοιπους να έχουν μια υπέροχη μέρα.

Καλημερούδια μπλογκόπαιδα και ποστέηδες!

Η θλίψη, το δωμάτιο και οι εποχές που άλλαξαν

Θλίψη 14/10/02
Νοστάλγησα τα βράδια που στοίβαζα τα λευκά μου χαρτιά και τις σκέψεις και τους στίχους. Και ‘παιρνα πάντα βαθειά ανάσα πριν αρχίσω και ευχόμουν να φτάσει ως το τέλος. Μουτζούρωνα λοιπόν τα χαρτιά μου ξανά και ξανά, κάθε βράδυ στο όνομα της θλίψης μου. Και σφίγγονταν η καρδιά μου, τώρα το νιώθω πόσο, σκαρφάλωνα πάνω της και πατούσα μ’ όλη της τη δύναμη να την στίψω. Έτσι μόνο κατάφερνα να κοιμηθώ ήσυχη, εξαντλημένη από το βάρος της θλίψης μου. Ξανά και ξανά, κάθε βράδυ στο όνομα της θλίψης, που την έκανα δικιά μου για να με παίρνει ο ύπνος. Κι ύστερα πέρασαν λίγα χρόνια και ήρθε η αγάπη να μου πάρει όλη τη θλίψη. Και ξέρω γιατί μου την πήρε, όλη. Γιατί μ’ έβαλε να μοιραστώ ό,τι είχα. Ήρθε κι έσκυψε και μου ψιθύρισε, να μοιραστώ. Πώς παράκουσα; Ο αγέρας; Είμαι σίγουρη ακόμη πως είπε, να χαριστώ. Και ξέρω γιατί μου πήρε τη θλίψη, όλη, γιατί μ’ έβαλε – είμαι σίγουρη ακόμη – να χαριστώ. Κι ύστερα πέρασαν λίγα χρόνια και φεύγοντας η αγάπη, μου επέστρεψε τη θλίψη, όλη. Φθινόπωρο είναι ακόμα – λίγα χρόνια μετά – ή φθινόπωρο είναι πάλι – ίδιο φθινόπωρο σαν τότε; μόνο που, γλυκειά μου θλίψη, ό,τι κι αν παρέμεινε το ίδιο, όσο κι αν είναι φθινόπωρο ακόμα, αθάνατο φθινόπωρο, όσο κι αν η καρδιά μου κι αγρύπνια μου σε λαχταρά, δεν θα με βρεις εδώ, ω καλή, γλυκειά μου θλίψη.

---------------

Ψαχούλευα στα παλιά μου backup, από παλιότερους υπολογιστές, που έχουν μείνει ακόμα ασυμάζευτα, και έπεσα πάνω σε μια «δακτυλογραφημένη σκέψη», τότε που δεν ήξερα ακόμα τι σημαίνουν τα blogs. Η διαδικασία αποτύπωσης σκέψεων, πόσο διαφορετική ήταν, και ακόμα παλιότερα βέβαια... ακόμα πιο πολύ.

Για μένα, ήταν και άλλη η διαδικασία του γραψίματος τότε. Η διαδικασία του «να μπεις μέσα» όπως την θυμάμαι να λέγεται.
Θυμάμαι πως υπήρχε ένα δωμάτιο. Θυμάμαι πως άρχιζα να βλέπω την πόρτα του, μόνο όταν το μυαλό μου ψαχνόταν, γιατί όλη την υπόλοιπη μέρα, πόρτα, εκεί, δεν υπήρχε. Όταν η πόρτα ήταν φανερή πια, την άνοιγα και έμπαινα μέσα. Δεν έμοιζε και πολύ διαφορετικό από το «πραγματικό» μου δωμάτιο και τελοσπάντων από τα δωμάτια των περισσότερων ανθρώπων. Φοιτητικό/παιδικό, με ντουλάπα, κρεβάτι, παράθυρο και βέβαια, γραφείο. Γραφείο με συρτάρια, στυλό και μολύβια, φωτιστικό, χαρτιά -γραμμένα και λευκά-, καθρέφτης και βέβαια ρολόι.
Θυμάμαι πόνο στο χέρι -και στην καρδιά αλίμονο- αλλά κυριώς, πόνο στο χέρι.
Θυμάμαι και ιδρώτα. Ιδρώτα; Μα καλά είναι δυνατόν; Θυμάμαι και ιδρώτα.
Θυμάμαι μόνο νύχτα. Θυμάμαι, να μοιάζει πάντα, μόνο νύχτα.
Θυμάμαι κλειστά παραθυρόφυλλα -το μεσημέρι-, και ναι... εκείνη η χαραμάδα. Μισόκλειστα παραθυρόφυλλα, με μια μικρή χαραμάδα, να απειλεί πως θα μπει από κει ο δυνατότερος ήλιος του μεσημεριού. Δεν φτάνει μόνο αυτό.
Θυμάμαι και καπνό. Πολύ καπνό! Το υπερθέαμα ήταν ένα. Εκπνοή καπνού πυκνού στη χαραμάδα που παραφύλαγε τον ήλιο. Spectacular!
Και θυμάμαι και ένα τελευταίο. Δεν έβγαινα από κει αν δεν είχα τελειώσει αυτό που έπρεπε, τον κώλο μου να χτυπούσα κάτω. Δεν πάει να ικέτευα και να εκλιπαρούσα, τίποτα. Όχι, δεν υπήρχε ελπίδα να βγω από το δωμάτιο, δεν υπήρχε ελπίδα, ούτε να σηκώσω το χέρι μου από το χαρτί. Πόσο άλλαξαν οι εποχές.

Λυπάμαι αλλά πρέπει να φύγω για το γραφείο. ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Λυπάμαι.