Ο Μπους, η Κοντολίζα και ένας μικρός Θεός… στην παραλία

Καλοκαίρι. Τοπίο πράσινο, άγριο και δροσερό, που σβήνει σε γαλανά νερά.
Αλόννησος. Παραλία Μεγάλος Μουρτιάς.
Κατεβαίνω τα σκαλοπάτια της παραλιακής ταβέρνας και αυτό το μεσημέρι –όπως τα περισσότερα μεσημέρια της βδομάδας του δεκαπενταύγουστου των τελευταίων χρόνων.
Η παραλία ξεκινάει μετά από το τελευταίο σκαλί.
Περπατάω στα χοντρά και άγαρμπα βότσαλα, της κατά τα άλλα υπέροχης παραλίας. Γύρω, πολύ παράξενο για τέτοια εποχή, υπάρχουν ελάχιστες ομπρέλες ανοιχτές και ο κόσμος είναι αδικαιολόγητα λίγος.
Είμαι δύο βήματα από τη θάλασσα, φυσάει ένα υπέροχο αρμυρό αεράκι. Δίπλα μου, κατεβαίνουν για να κολυμπήσουν μαζί μου, ο Τζωρτζ Μπους, η γυναίκα του και η Κοντολίζα Ράις. Το νερό είναι πολύ κρύο για τα γούστα μου, κοντοστέκομαι. Πολύ δειλά κάνω δυο βήματα, μου φτάνει πάνω από τα γόνατά. Οι άλλοι τρεις είναι ήδη μέσα. Πρέπει να το πάρω απόφαση. Κάνω μια απότομη κίνηση και μπλουμ, μέσα στο νερό. Μένω στα ρηχά και με γρήγορες κινήσεις προσπαθώ να συνηθίσω τη θερμοκρασία. Ο Μπους με την Κοντολίζα κολυμπούν πίσω μου, κουβεντιάζουν, χαζεύοντας ανακουφισμένοι τον γαλαζοπράσινο τοπίο. Εγώ μένω μπρούμυτα, ακόμα στα ρηχά, τόσο που κάποιες στιγμές ακουμπάω στα βότσαλα. Δίπλα μου πλησιάζει η γυναίκα του Μπους. Επιπλέουμε παράλληλα κοιτώντας προς την παραλία. Ρίχνει ένα βλέμμα στην πρώτη ομπρέλα, και με ρωτάει στα αγγλικά: «Αλήθεια, πως αντέχεις να βλέπεις τον κόσμο έτσι όπως έχει καταντήσει; Εσύ, ένας μικρός Θεός;» Παγώνω, νομίζω από ντροπή κυρίως. Κοιτάζω τα καταπράσινα πεύκα της πλαγιάς πάνω από το νερό. «Δεν ξέρω, τι να πω... Ζω, πολλές φορές μέσα από πόνο και θλίψη ζω. Τι να πω.», απαντάω.

Χτυπάει το τηλέφωνο που είναι στο σαλόνι. Ελάχιστα το ακούω.
Νιώθω ακόμα το νερό.
Χτυπάει το κινητό μου. «Εντάξει, ξύπνησα!»

--------

Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω τι να πω γι’ αυτό που μου συνέβη. Και ακόμα καλύτερα δεν ξέρω γιατί μου συνέβη. Δεν μπορεί να παίζει το μυαλό μου, έτσι, μαζί μου. Δεν μπορεί. Εύκολα μπορώ να στεναχωρηθώ, εύκολα μπορώ να προβληματιστώ.
Νομίζω όμως, πως είναι καλύτερα να κρατήσω το ευχάριστο του πρωτότυπου.
Δεν νομίζω πως βλέπεις συχνά τον Μπους και την Κοντολίζα στον ύπνο σου.
Και ως μικρός Θεός, θα φέρω μεθαύριο στον ύπνο μου και τον Ομπάμα.
Να δούμε τι εξυπνάδες έχει να πει και αυτός για τον κόσμο μας.