Τα λάθη, τα φαντάσματα και μια αφιέρωση

Πάντα υπάρχει κάτι να πεις.
Πάντα υπάρχει κάτι για να λες.
Το γεγονός του χειμάρρου των σκέψεων είναι η μέγιστη προδοσία.
Πάντα υπάρχει κάτι να πεις.
Πάντα υπάρχει κάτι για να λες.
Η ανθρώπινη ύπαρξη - ολόκληρη - βασίζεται στον χείμαρρο ετούτο.
Οι σκέψεις ζουν
όπως ασταμάτητα ανθίζουν οι γλάστρες στο μπαλκόνι,
όπως ασταμάτητα περνούν οι περαστικοί,
όπως ασταμάτητα περνούν οι μέρες.
Ανελέητα ζουν.

Έχω μέρες να βγω στο μπαλκόνι.
Έχω μέρες να ποτίσω τις γλάστρες μου.
Ούτε είδα κατά που πάνε οι περαστικοί
και το ημερολόγιό μου -αλήθεια- δεν θυμάμαι που το συμμάζεψα.
Ανελέητα ζω τούτη την απουσία μου.

Πόσο ιδανικά μοιάζουν όλα στην απουσία.
Δροσερά και πολύχρωμα.
Φυσάει κι εκείνο -το γνωστό- ανοιξιάτικο αεράκι του απογεύματος.
Ιδανικά και άπιαστα.
Πως να τολμήσω να βγω στο μπαλκόνι.
Είναι όλα τόσο μεγάλα και σπουδαία.
Πως να τολμήσω να βγω στο μπαλκόνι.

Αχ αυτή η απουσία.
Μ' έχει θυμώσει.
Μ' έκανε να νιώθω ανίκανη
κι έχω θυμώσει.
Την άφησα να με κάνει να νιώθω ανίκανη.

Το πιο μικρό πράγμα που έμεινε, τελικά, απραγματοποίητο
είναι σπουδαιότερο από το μεγαλύτερο λάθος που έκανα ποτέ.
Τα φαντάσματα όσων δεν γίνονται.
Άσχημο παιχνίδι για να μπλέξεις.
Καλύτερα τα λάθη.
Καλύτερα τα λάθη.

Η απουσία τελικά θα ανθίσει
και θα περνούν οι περαστικοί
και μέρα με τη μέρα θα θαυμάζουν,
την ανάπτυξη μιας ύπαρξης
που αγαπά τα λάθη.