Postcards from Italy

Ένα γλυκό τραγούδι για καλημέρα,
ένα γλυκό τραγούδι σαν χάδι
κάτω από το ηλιόλουστο παράθυρο.
Καλημέρα

Χάδι
Μεσαιωνική λέξη: χάδιν < ηχάδιν < ηχάδιον
(= τραγουδάκι, κανάκεμα), υποκοριστικό του ήχος,
«λέξις της παλαιάς μουσικής, την οποίαν αναφέρει
ο Κ. Πορφυρογέννητος:
… τα ηχάδια ταύτα ψάλλονται εισέτι, ως γνωστόν,
και εν τοις εκκλησιαστικοίς ημών ύμνοις τώτε Χερουβικώ
και Κοινωνικώ».

Ελαφρό, τρυφερό άγγιγμα της παλάμης ή των δαχτύλων, ως εκδήλωση συναισθημάτων στοργής και αγάπης, φιλοφρόνηση – σημασία ήδη μεσαιωνική.

Indigo night

Άλλο ένα ελεύθερο πνεύμα -παλιά συμμαθήτρια- που είχε μέσα της, απ’ ό,τι φαίνεται, ό,τι χρειάζεται για να γίνει «λαμπρό αστέρι» στον ουρανό της τέχνης.
Την ανακάλυψα τυχαία στο internet, μετά από πολλά χρόνια, σε μια αναζήτηση ανθρώπων που είχαν μέσα τους την σπίθα, που είχαμε ονειρευτεί κάτι παραπάνω, ανθρώπων που δεν ήταν τυχαίοι, που δεν ήταν μέσα στα πράγματα, αλλά τα παρακολουθούσαν με μια άλλη γνώση, με μια σοφία, παιδική τότε, που όμως ήταν θέμα χρόνου να ωριμάσει.
Ανθρώπων έξω από την κορνίζα.
Η Evangelia Kranioti ζει πια στο Παρίσι. Δεν ξέρω αν είναι ευτυχισμένη (την περιμένω μέσα στα Χριστούγεννα, για μια πρώτη συνάντηση μετά από τόσο καιρό), δεν ξέρω αν τα πράγματα ήταν όπως τα φαντάστηκε, δεν ξέρω τίποτα για εκείνη πια.
Ξέρω όμως πως βρέθηκα μπροστά σε μια σειρά φωτογραφιών που με έπιασαν απ’ τους ώμους και με ταρακούνησαν για τα καλά. Εικόνες που είναι βγαλμένες από έναν τόσο ιδιαίτερο ψυχισμό. Εικόνες που άλλες φορές σοκάρουν και άλλες είναι τρυφερές, αγαπημένες, περιμένουν να πιάσουν στεριά, περιμένουν κάποιο θαύμα να συμβεί, ή απλά ζουν τη δικιά τους καθημερινότητα.
Μέσα σε όλα αυτά που βλέπω καθημερινά γύρω μου, η Evangelia ήρθε για να σπάσει αυτή τη μιζέρια που βρίσκεις πια παντού, με έκανε να δω πως υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που δεν αρκούνται μόνο στο να πάνε σε ένα γραφείο και να πάρουν έναν μισθό, που δεν ξεχάσανε πως ήταν τα καλοκαίρια στο νησί όταν ήμασταν μικροί, που δεν ξέχασαν πόση διαφορετικότητα υπάρχει γύρω μας και πόσο μοναδικοί είμαστε.
Την περιμένω με μεγάλη χαρά και σας χαρίζω ένα ταξίδι σε αυτόν τον όμορφο, δικό της κόσμο.

Chair-car

Είδα πριν από κανένα δίμηνο το υπέροχο 3D animation Wall-e.
Ο πρωταγωνιστής σε αυτό το animation είναι ο Wall-e, ένα, πολύ παλιάς τεχνολογίας, απίθανο ρομπότ, που πραγματικά είναι ό,τι πιο ανθρώπινο έχω δει στην οθόνη εδώ και πολύ πολύ καιρό.

Είναι όμως μια ιστορία για το ανθρώπινο είδος, στο πολύ μακρινό μέλλον (700 χρόνια μετά, σαν να λέμε), όπου λόγω του ότι, την αγαπημένη μας γη την έχουμε καταστήσει «ανίκανη» να μας φιλοξενεί πια, ολόκληρη η ανθρωπότητα ζει σε ένα απίστευτο διαστημό-σπιτο-πλοιο-πόλη, τελευταίας τεχνολογίας κομμάτι ;-)!
Παρέχει λοιπόν στους ανθρώπους «όλες τις ανέσεις», αφού καθένας το μόνο που έχει να κάνει είναι να κάθεται σε μια super αναπαυτική, αεριωθούμενη, πολυθρόνα –τύπου La-z-boy- και όλα, είναι ακριβώς εκεί.
Η επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων γίνεται μόνο μέσω της οθόνης που έχουν όλοι μπροστά τους, το φαγητό είναι σε υγρή μορφή μέσα σε τεράστια ποτήρια τύπου fast food, και το μόνο που έχουν να κάνουν αυτοί οι άνθρωποι είναι να πηγαίνουν βόλτες στο διαστημό-σπιτο-πλοιο-πόλη, ο ένας δίπλα στον άλλο. Φυσική λοιπόν συνέπεια αυτού του τρόπου ζωής είναι να έχουν γίνει όλοι παχύσαρκοι και ο σκελετός τους να έχει αδυνατίσει πια τόσο πολύ που δεν είναι ικανοί να σταθούν στα πόδια τους. Πράγμα βέβαια που δεν τους πειράζει και ιδιαίτερα, αφού έχουν ξεχάσει γιατί κάποτε ήταν όμορφο να τρέχεις.
Ανακαλύπτουν όμως -με έναν πολύ γλυκό τρόπο- πως μετά από πολλά πολλά χρόνια, στη γη έχει αρχίσει να αναπτύσσεται ζωή. Αποφασίζουν λοιπόν να γυρίσουν πίσω και να προσπαθήσουν να την ξανακαλλιεργήσουν με σκοπό να μείνουν για πάντα εκεί. (πιστεύουν πως μπορούν να φυτέψουν σπόρο και να φυτρώνει πίτσα!)
Το αποφασίζουν και το κάνουν, χοντρές και στρογγυλές «μπαλίτσες» κατεβαίνουν με μεγάλη δυσκολία από το διαστημό-σπιτο-πλοιο-πόλη.
………….
Top Gear, σήμερα, το πιο πρόσφατο επεισόδιο που παίχτηκε στην Αγγλία…
Ιάπωνας με φαεινή ιδέα! Πολυθρόνα -τελευταίας τεχνολογίας κομμάτι :-( - που σου επιτρέπει να μετακινείσαι παντού. Διαθέτει μια θέση για ίσια στάση σώματος, για κοντινές αποστάσεις και μια πιο ξαπλωτή για να μετακινείσαι ακόμα και μέσα στην πόλη, όπου μπορεί να πιάσει μέχρι και τα 35 χλμ. την ώρα!
Διαθέτει επίσης οθόνη που μπορείς να της πεις, παραδείγματος χάριν, πως θες να πας για καφέ. Εκείνη λοιπόν βρίσκει το πιο κοντινό σε σένα καφέ και ενημερώνει όλους τους πιθανούς φίλους σου που διαθέτουν μια αντίστοιχη, το που θα βρίσκεσαι σε περίπτωση που ενδιαφέρονται να έρθουν και αυτοί…
………….
Ξαφνικά τα «700 χρόνια μετά» έγιναν το σήμερα, το τώρα.

Αγαπώ την τεχνολογία, ελπίζω στην τεχνολογία, επενδύω πια στην τεχνολογία.
Όμως.
Δεν θέλω να πληρώσουμε τέτοιο τίμημα. Δεν θέλω να γίνουμε ανίκανες «μπαλίτσες», που θα ξεχάσουν σιγά σιγά τι υφή έχει το μάγουλο του έρωτά μας, τι όμορφα που είναι τ’ αστέρια το καλοκαίρι στο νησί, τι όμορφα μυρίζει το γιασεμί στα θερινά…
Δεν θέλω να σταματήσουμε να είμαστε η Δήμητρα, ο Βασίλης, ο Μπάμπης, η Βάνια… δεν θέλω να σταματήσουμε να είμαστε ο Wall-e.
Αγαπώ πολύ την τεχνολογία και ελπίζω.

Δείτε το Wall-e, αξίζει πραγματικά τον κόπο.

4o Girl Geek Dinners

Το 4ο Girl Geek Dinners event έγινε και απόψε αφορμή να γεμίσει ασφυκτικά το NIXON στον Κεραμικό. Για 4η φορά η εκδήλωση ψηφιακών καινοτομιών, ανθρώπινων τεχνολογικών εμπειριών και extreme networking, έφερε κοντά νέους ανθρώπους, που αγαπούν τις νέες τεχνολογίες και είναι γεμάτοι ιδέες και φιλοδοξίες.
Πρώτα απ' όλα, η Μαριάντζελα Λέστου μας παρουσίασε τη μοναδική ιδέα της, που πια της έχει δώσει domain και bandwidth, το look4studies.com, και μας έκανε να τη θαυμάσουμε, για το πάθος της αλλά και για τον επαγγελματισμό της.
Στη συνέχεια ο Αποστόλης Αϊβαλής, με το θέμα του "Unsuccess stories of startups" μας αποκάλυψε με ποιους τρόπους κάθε ιδέα, όσο σπουδαία κι αν είναι, μπορεί να καταλήξει σαν τον καημένο Kenny του South Park :-p. Οι εμπειρίες του Αποστόλη μας έκαναν να καταλάβουμε πως ακόμα και οι πιο λαμπρές ιδέες, χωρίς business plan μπορούν να αποτύχουν παταγωδώς.
Τέλος -με μεγάλη έκπληξη- το μικρόφωνο των ομιλητών πέρασε από τα χέρια όλων μας, σε μια προσπάθεια να γνωρίσουμε ο ένας τον άλλο και να πούμε εκτός από το πως μας λένε και τι κάνουμε, το τι ονειρευόμαστε και το τι περιμένουμε από το μέλλον.
Η βραδιά ολοκληρώθηκε με ποτάκι και κουβέντα με την μεγάλη παρέα του Girl Geek Dinners -αν και ο αριθμός των αντρών μας εξέπληξε!

Κάθε φορά και καλύτερα, κάθε φορά και περισσότερες (να δούμε στο τέλος που θα μας βάζουν, :-D) κι όλοι μαζί παρέα για το πιο φιλόδοξο μέλλον, που ακόμα και η ίδια η τεχνολογία δεν μπορεί να υπολογίσει.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους, αλλά κυρίως στη Δέσποινα, τη «μαμά» του ελληνικού Girl Geek Dinners.

You never want to lose

http://www.youtube.com/watch?v=ZE7VwuJqApI

''...Cause we are the ones that want to play
Always want to go
But you never want to stay
And we are the ones that want to choose
Always want to play
But you never want to lose...''

Γιατί σήμερα -πολύ απλά- ένιωσες η καλύτερη.
Σήμερα -πολύ απλά- έπεισες τον εαυτό σου πως είσαι "καλός άνθρωπος".
Συγχαρητήρια αγαπημένη,
γιατί -όσο κι αν δεν το ήθελες- σήμερα έχασες.

Werewolf

''...For the werewolf, for the werewolf
Have sympathy
cause the werewolf he is someone
Just like you an me..."

Καλώς να ερχόμαστε

Θύρα επτά και Θύρα κάτω απ' τις ερπύστριες
Όλα διαβήκαν απ' τις γλώσσες τις στραγγαλίστριες
Όμως εγώ σ' αφουγκράστηκα σα λεξούλα ενός αγνώστου
κι όχι σα μέρος του λόγου τους και του δικού της πόστου


Για να σ' αγκαλιάσω με καημό και τόσο να σε νοιώσω
Όσο είναι τοπίο μυστικό τούτο εδώ που ποθώ ν' αποδώσω
Δ.Σ.