Ακούστηκε σαν όνειρο, η περιγραφή της Σαγιάδας Θεσπρωτίας, την περασμένη βδομάδα από κάποιο ιδιωτικό κανάλι. Νόμιζες πως μιλούσαν για το πώς θα μπορούσε να οργανωθεί –ονειρικά– ένας τόπος ή ακόμα καλύτερα, πως η περιγραφή αφορούσε βορειοευρωπαία πόλη.
Σαγιάδα Θεσπρωτίας, λοιπόν. Το χωριό-πρότυπο είναι γεγονός και βρίσκεται στην Ελλάδα. Είναι το τελευταίο χωριό πριν από τα σύνορα με την Αλβανία (απέναντι από την Κέρκυρα) και οι κάτοικοι φτάνουν τις 2,5 χιλιάδες.
Ο δήμος του χωριού αποφάσισε –το προφανές– να αξιοποιήσει κάποια κονδύλια και να προσφέρει δωρεάν υπηρεσίες στους κατοίκους του χωριού.
Δεν πρόκειται για κάποιο δήμο με πολλά εισοδήματα, αλλά για ένα δήμο που ξέρει τι σημαίνει σωστή ιεράρχηση των αναγκών και ολοκληρωμένη οργάνωση των προβλημάτων. Μέσα στις υπηρεσίες που παρέχονται στους κατοίκους είναι η δωρεάν εκμάθηση ηλεκτρονικών υπολογιστών, δωρεάν παιδικός σταθμός για τα νήπια, δωρεάν γυμναστήριο και πετρέλαιο θέρμανσης. Αξιοσημείωτο είναι πως στη Σαγιάδα υπάρχουν δουλειές στη γεωργία και στην αλιεία, όχι μόνο για να συντηρήσουν τις οικογένειες που ήδη ζουν εκεί, αλλά και για πολλές ακόμα. Αυτό, εξάλλου, ήταν και το κίνητρο εξ αρχής.
«Εξωτικός» προορισμός ή «το χωριό του μέλλοντος»; Κάπως έτσι δεν ακούγεται;
Είναι τραγελαφικό το πώς θαυμάζουμε τα προφανή, είναι λυπηρό το πώς εντυπωσιαζόμαστε από πράγματα που θα έπρεπε να είναι τα πάγια για κάθε κάτοικο, οποιασδήποτε πόλης.
Ας γίνει, λοιπόν, παράδειγμα η Σαγιάδα σε όλους τους αρμόδιους. Δεν χρειάζεται να γίνουν μαγικά, απλά να μην μπαίνουν τα λεφτά σε τσέπες που δεν αφορούν.
Τα χρήματα υπάρχουν, η πρόθεση μένει.
No comments:
Post a Comment