Μέχρι να έρθουν τα Χριστούγεννα...

Όπως ήταν αναμενόμενο τα Χριστούγεννα ήρθαν και φέτος στην ώρα τους, την ώρα που οι περισσότεροι τα περίμεναν, την ώρα που ήταν -τελοσπάντων- προγραμματισμένα να έρθουν. Το ζήτημα είναι, πως μέχρι να έρθουν τα Χριστούγεννα, ήρθαν και πολλά άλλα, που κάθε άλλο από προγραμματισμένα ήταν. Ήρθαν πράγματα πολύ μεγαλύτερα απ' ότι οι περισσότεροι περίμεναν, πράγματα που, κάποιους πόνεσαν, κάποιους ξύπνησαν, κάποιους "χαροποίησαν" και κάποιους ούτε καν τους άγγιξαν.

Φέτος στόλισα -όπως κάθε χρονιά άλλωστε- το χριστουγεννιάτικο δέντρο, έφτιαξα και μελομακάρονα για πρώτη χρονιά -κάτι σαν στοίχημα θα έλεγα, που είχα βάλει με τον εαυτό μου. Ως εκεί.
Φέτος χαίρομαι πολύ που δεν έχω ακόμα παιδιά.

Αν το σκεφτεί κανείς -εξ αρχής- είναι άκρως χαζό το να πρέπει να γιορτάσεις κάτι προγραμματισμένα. Όσο κλισέ κι αν είναι, η αγάπη πρέπει να γιορτάζεται όποτε καθένας το έχει ανάγκη, όποτε καθένας το βιώνει, ή του λείπει ή τελοσπάντων όποτε του κάνει κέφι. Όμως παρ' όλη αυτή τη θεωρία -που τη βρίσκω θεωρητικά ορθή- αγαπώ τα Χριστούγεννα και σε γενικές γραμμές τα γιορτάζω συνήθως και εγώ, με τον τρόπο που ξέρω και με μερικούς φίλους.
Τα προγραμματισμένα όμως, φετινά Χριστούγεννα... τσου.
Φέτος, ειλικρινά, χαίρομαι πολύ που δεν έχω ακόμα παιδιά.

Στους προβληματισμούς -που μου δημιούργησαν τα τελευταία γεγονότα- δεν κάθεται η χρυσόσκονη των ημερών, γλιστράει και πέφτει, πέφτει μαζί με τις βελόνες των αληθινών χριστουγεννιάτικων δέντρων, πάνω στα γυαλισμένα πατώματα των εκάστοτε διαμερισμάτων του «Κολωνακίου». Στη στενάχωρες σκέψεις, δεν ανακλώνται τα σατέν φουστάνια των δεσποινίδων και τα κομψά κουστούμια των αντρών, που θα χορέψουν σε λίγο αγκαλιά, και θα δείχνουν πιο «όμορφοι» από τους διπλανούς, αφού τους τέσσερις τελευταίους μήνες έσβησαν οποιαδήποτε ευχαρίστηση μέσα σε κάποιο γυμναστήριο. Στις αγωνίες μου, δεν τραγουδάει απόψε ούτε ο Ρέμος ούτε ο George Michael, το ηχείο βγάζει έναν ήχο που παραμορφώνεται, τσιρίζει και στο τέλος μένει με μια σωστή, σιωπή.
Φέτος… όπως έγραψε και η Madame:
"Ήμουν καλό παιδί, αλλά φέτος λέω να γίνω καλικάντζαρος".

Έτσι είναι, ακριβώς. Φέτος θα γίνω καλικάντζαρος. Όσο γι απόψε, δεν παίζει κέφι ούτε για δεξιώσεις ούτε για φαντεζί πάρτι. Απόψε θα την περάσουμε μόνοι και ωραίοι, δίχως glitter και παγιέτες, απόψε θα μπει μια ωραία μουσική -που υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσε να χορευτεί- και όλα τα άλλα να πάνε να…

Το τραγουδάκι αφιερωμένο… ξέρουν αυτοί.